Nowy film Petera Stricklanda, autora wspaniałego „Berberian sound studio”, opowiada o lesbijskim związku opartym na sadomasochistycznej relacji. Reżyser od samego początku bawi się tym materiałem, zwodząc widza i manipulując naszym odbiorem bohaterek. Wszystko wydaje się być jasne, jest ta dominująca, jest ta uległa. Ta pierwsza wprowadza terror, twardą dyscyplinę i poniżające kary. Ta druga posłusznie wszystko wykonuje.

Zostajemy zresztą od razu wrzuceni na głęboką wodę, nieostrzeżeni śledzimy na początku filmu grę „master-servant”. Młodsza bohaterka, Evelyn, stawia się pod drzwiami wejściowymi w charakterze pomocy domowej w domu Cynthi, ta natomiast pomiata nią od samego początku, nadużywając swoich uprawnień terroryzuje młodszą kobietę, a na końcu – w ramach kary za źle wykonaną pracę – oddaje na nią mocz. Szybko jednak okazuje się, że kobiety są w związku, a cała sytuacja pełniła rolę gry erotycznej. Jakiś czas później widzimy całe zdarzenie raz jeszcze, tym razem z perspektywy Cynthi. A może jest to już ich kolejny seans S/M? Wątpliwość o tyle zasadna, że bohaterki prowadzą swoją erotyczną grę wedle scenariusza, a Cynthia działa wedle ściśle określonego „rozkładu zajęć”, czas jej reakcji, miejsce gdzie ma się w danej chwili znajdować oraz charakter rożnych zachowań jest z góry ustalony i bohaterce pozostaje odhaczanie kolejnych punktów na liście. Jest to naturalnym żródłem humoru i stawia wydarzenia z prologu w zupełnie nowym świetle.

Najbardziej przełomowy dla odbioru filmu jest jednak moment, gdy widz uzmysławia sobie, że rola dominy w tym związku należy do kogo innego. Cynthia może i odgrywa w erotycznych fantazjach funkcję osoby dominującej, ale w rzeczywistości jej życie erotyczne podporządkowane jest zachciankom Evelyn, która ściśle dyktuje charakter ich pożycia seksualnego. Owładnięta manią kontroli i egoistycznie skupiona na własnej przyjemności, tłamsi partnerkę, która jest wyraźnie nieszczęśliwa z takiego układu sił.

Reżyser wykazuje spore zrozumienie tematu, historia jest bardzo rozerotyzowana, ale na ekranie nie uświadczymy nagości, co jest zgodne z ideą S/M, skupionego raczej na doznaniach sensualno-estetycznych i grze psychologicznej. Tempo filmu jest powolne, narracja hipnotyzuje swym niespiesznym rytmem, a wysmakowane zdjęcia cieszą oko. Nic tu nie jest przypadkowe, obrana – wyciszona – forma wprowadza widza w swoisty trans i wciąga go w erotyczną grę obserwowaną na ekranie. Strickland znowu pokazał klasę, czekam z niecierpliwością na jego kolejny film.

http://kinofilizm.blogspot.co.uk

Więcej recenzji i innych materiałów o kinie:
https://facebook.com/profile.php?id=548513951865584