Chyba nie do końca zrozumiałeś książkę. Autor nie mówi o tym, że obecny świat jest zgnilizną a przyszły jest dobry, oba mają wiele minusów, przyszły nawet bodaj więcej. Moim zdaniem ta książka jest o samotności, to jest jej głównym motywem.

Maestro, gdzie Ty wyczytałeś optymizm u Houellebecq'a?

ostatnie strony cząstek elementarnych to przecież wręcz hurraoptymizm. zbudowany na smutku, jak wszystko u niego - tu się zgadzamy. ale jednak optymizm, cała wizja jest cholernie optymistyczna - wyeliminowanie cierpienia, ciałka Krausego itd.
to j e s t optymistyczna wizja. i ten styl... jakby zapisać przy pomocy słów, nie nut, odę do radości.

Nie.
Boję się, że zbyt dawno czytałem "Cząstki elementarne", żeby skonstruowac celny kontrargument, natomiast nie sądzę, iż Houellebecq tworzył hymny pochwalne na temat pozbawionej cierpienia przyszłości. Obawiam się, że w swej analizie, drogi Filmisto, zabrnąłeś tak daleko, jak żaden Houellebecq nie sięgał.
Jakakolwiek optymistyczna wizja w przypadku rzeczonego autora j e s t niemożliwa. Sugeruję ponowną lekturę.
Z tą postępowoscią Michaela H. też bym nie przesadzał. Szczerze mówiąc... jest jej zaprzeczeniem.
A tak w ogóle...
Naprawde miło jest zderzyc się z poglądem człowieka, który książki czyta, nawet jeśli - w moim mniemaniu, które może byc mylne - jego interpretacja jest absolutnie błędna.
Pozdrawiam serdecznie.

pozdrawiam też. bardzo możliwe, że nie najlepiej interpretuję. natomiast co do postępowości... kogo nazwać takim - postępowym - jeżeli nie pisarza, który projektuje nową rasę, sukcesora homo sapiens ( a w każdym razie tyle w naszej rasie zmienia, że jej ciągłość jest problematyczna )? w tym sensie jest bardzo postępowym pisarzem Houllebecq, a na pewno nie jest zaprzeczeniem postępowości. ( nasza niezgoda wynika zapewne z ogólności terminu "postępowy" - ma on szereg znaczeń w sumie, często wzajemnie lekko różnych; postępowość może być polityczna, technologiczna, religijna etc.; mnie chodziło tu o postępowość technologiczna, naukową - ty zapewne pisałeś o innym jej rodzaju ).
a teraz pytanie do vegetana i Ciebie, czarnomerdin -
czy nie ma jakiejś ogromnej nadziei ( tam do licha - PEWNOŚCI albo dumy! ) w tym ostatnim, straszliwie wręcz patetycznym (romantycznym?) zdaniu - (cytat niedokładny) "Książkę tę dedykuję człowiekowi" ? nadziei, że to wszystko, co musiał przecierpieć homo sapiens było potrzebne, aby powstała rasa stworzeń, które są chodzącą euforią (nie przesadzam - polecam sprawdzić ten motyw z ciałkami Krausego)? nadziei, że nie na darmo były samotność i cierpienie głównych bohaterów? Oczywiście ogromny bagaż cierpienia poprzedniej rasy mógł odciskać lekkie piętno na rasie nowej, ale zasadniczo nie mógł mieć dominującego znaczenia, choćby przez fakt, że dotyczył poprzedników, przeszłości, a nie dotyczy ich następców, a więc i teraźniejszości.

ostatnio przeczytałem sobie wcześniejszą książkę Francuza, "poszerzenie pola walki". Naprawdę polecam, fantastyczna rzecz. jak dla mnie "poszerzenie pola walki" to wszystko to, co najlepsze z "cząstek elementarnych". bez całego motywu sci-fi, czyli też bez tego, co najgorsze z cząstek elementarnych. słowem - książka bez wad :) mniej może w niej rozmachu, mniejszy jest wachlarz postaci i sytuacji, ale zaręczam, że wartości jest w niej nawet więcej niż w "cząstkach".

Wiesz co - to jest tak, że w żadnej, ale to żadnej książce H., nie ma grama optymizmu co do przyszłości. Pod tym względem, pomijając inne (jak fakt, że jego cztery pierwsze powieści sa bliźniaczo podobne) są one wyjątkowo spójne - twoją tezę odnośnie postępowości rozumiałem w szalenie optymistyczny sposób - co wydaje mi się jawnym fałszem. Co do zakończenia "Cząstek..."...., nie wiem, czy mam prawo (a zarazem rację...), ale nie daj się oszukac... tam nie ma optymizmu. (Czytałem wszystkie przetłumaczone na polski książki H. - i - jeśli mogę coś polecac - to jego ostatnią, bo doprawdy "Platforma", czy "Możliwosc wyspy", zbytnio oryginalne nie są...).
Przepraszam za zwłokę w odpowiedzi. A - i jeszcze - dosc ciekawy jest biograficzny esej H. o Lovecrafcie. A zwłaszcza interesujący ma tytuł. Wykorzystajmy go do naszej rozmowy.

PS
"Poszerzenie pola walki" w swoim przesłaniu nie różni się wiele od "Cząstek...".

Przeczytałem ostatnio zapis korespondencji H, z BHL zatytułowany Wrogowie publiczni.
I przy okazji lektury właśnie przypomniałem sobie o tej dyskusji i o tym - jak twierdzisz nieistniejącym - optymizmie.

Oczywiście, można się spierać, na ilę ta korespondencja jest kreacją jednego i drugiego, na ile jest zaś prawdziwa. Ale są takie momenty w powieściach, tak samo jak istnieją takie w tej ich wymianie myśli, że można niemal z całą pewnością powiedzieć, że to nie blaga, tylko że to faktyczna opinia autora w danej sprawie. Zbyt żywo po prostu i zbyt szczegółowo są pewne rzeczy opisywane, żeby stosunek autora do nich nie wydawał się emocjonalny i przez to nie wydawał się prawdziwy. (Równanie emocje-prawda to zresztą jeden z kanonów nowoczesnej psychologii).

To są fragmenty :
"(...) co by się stało, gdyby współczucie miało ziknąć?
No cóż, myślę, że razem z nim zniknęłaby cała ludzkość.
I że zniknięcie takiej ludzkości byłoby raczej czymś dobrym.
I że należałoby poczekać na nadejście innego inteligentnego gatunku, bardziej skłonnego do współpracy, bardziej przystosowanego ze swej pierwotnej plemiennej organizacji do wzniesienia się ku prawu moralnemu ( mam na myśli gatunek nieco przewyższający naczelnych )."

I - w taki sposób diagnozując przypadek gatunku ludzkiego (jako jego przedstawiciel) - jest (moim zdaniem) przesiąknięty pesymizmem. Nadzieja lepszego, odrodzonego świata została nam (ludziom) odmówiona. Z całą pewnością zgodzisz się, że "Dobra Nowina" głoszona przez H. jest dosc ponura - przynajmniej z antropocentrycznego punktu widzenia (a na inny mnie nie stac, co - byc może w tym przypadku - jest problemem i kością niezgody między nami).
W przytaczanych przez Ciebie fragmentach uderzajacy jest tryb przypuszczający (np. należałoby), który nie pozwala stwierdzic, że Houellebecq mówiąc o "nadejściu innego inteligentnego gatunku" obwieszcza swoje credo... są to raczej luźne dywagacje, choc oczywiście uwagi o inspiracjach H. pozytywizmem są ciekawe i cenne.
Prawdę powiedziawszy, nie znoszę gdy Michael H. zapuszcza się w te "otchłanne" refleksje, które usiłują dotrzec do jakiegoś jądra, sedna sprawy, odkryc jakiś dogmat, przeniknąc istotę i dac ostateczną diagnozę... Robi się wówczas manieryczny, pretensjonalny i odrobinę śmieszny.
Ale - napisz proszę, czy warto przeczytac "Wrogów publicznych"? Czy, oprócz obowiązkowej bufonady obu gentlemanów (których na swój sposób lubię), jest tam cos jeszcze godnego uwagi?

Cóż uzyskanie nawet trybu przypuszczającego u H jest sporym wysiłkiem, ale generalnie są to bardzo luźne dywagacje, fakt.A ta dobra nowina jest faktycznie dość ponura. Tylko że nie z technologicznego, naukowego punktu widzenia - masz rację jednak, gdy piszesz, że z antropologicznego punktu widzenia jest smutna. Ja patrzałem technologicznie jak Dzierżyński, ty jak Bruno - antropologicznie, humanistycznie :-).
A co do Wrogów, to ja mogę powiedzieć, że bardzo przyjemna książka. Żadna wysokogórska wycieczka intelektualna, tym niemniej wiele ciekawych spostrzeżeń i szczegółów z życia obu pisarzy. Parę nazwisk do zanotowania i dzieł do przeczytania, to wszystko. Problem tylko,że jest tutaj trochę pozy, sztuczności, (pisali od początku ze świadomością publikacji ), powierzchownie podchodzą do wielu problemów, trochę idiotycznie - co w pewnym momencie zauważa Levi - traktują czasem filozofię jako zbiór cytatów, a nie jak zbiór systemów. Jest jednak parę fragmentów głębszych, w tym ten o warsztacie H (gratka). Polecam. A zdziwiony jestem mocno, że wydała to ta znielubiana przeze mnie krytyka polityczna, całkiem ładnie zresztą. Chyba C.Michalski interweniował :-)