Znakomity film. Główna bohaterka to przykład osoby z osobowością schizoidalną - może niezbyt typowy, ale jednak. Seans wywołał u mnie mieszane uczucia, począwszy od poczucia beznadziei świata, po momentami niezły ubaw. Mocno wziąłem do siebie ten film, w niektórych momentach zachowania i problemy Lee do bólu przypominają moje własne. Dziewczyna miała dużo (szczęścia)?? spotykając człowieka podobnego do siebie. Pod przykrywką zarozumiałego szefa, który robi trochę lepsze wrażenie z zewnątrz niż jego pracownica, kryje się bardzo podobny, introwertyczny człowiek. Wbrew pozorom, to nie jest film o masochistce i sadyście, ale film o problemach natury psychicznej, kryjących się w nas bardzo, bardzo głęboko. Reżyser ukazuje je tak trochę z przymrużeniem oka, może nawet trochę przerysowane, ale wierzę, że to na korzyść filmu, bez psychoanalizy. Jednak, bardzo często, w rzeczywistości, nie ma happy-endu, co odróżnia ją właśnie od filmu. Warto sobie zadać pytanie - jakby toczyło się dalej życie Lee bez tej pracy? Prawdopodobnie pogłębiłoby jedynie zaburzenia osobowości. Muzyka bardzo ciekawa, taka tajemnicza, jak to na Badalamentiego przystało. No i gra aktorska - świetna Gyllenhaal - ma u mnie dużego plusa za tę rolę. 8/10.