Wczoraj oglądnęłam ten film. Trudno mi było go ocenić i zaczęłam czytać komentarze na jego temat. Niektórych wypowiedzi zupełnie nie mogę zrozumieć. Piszecie, że to dewiacja, skrzywienie psychiczne i tym podobne opinie. Ale kto określa te, tak zwane "normy"?. Jeżeli ktoś w tych "normach" się źle czuje, nie dają mu szczęścia, zatraca się w nich, gubi własnego siebie bo boi się, że zostanie odebrany "nienormalnie", to myślicie, że jest to dobre? Czy tak właśnie ma być? Czy ma być całe życie nieszczęśliwy bo inni nie mogą go zrozumieć? To dla mnie jest chore. Niezrozumienie drugiego człowieka. Nietolerancja. Bo kim ja jestem, żeby oceniać innych? Każdy z nas ma swoje cienie. Jeżeli przez swoją "nienormalność" uszczęśliwia nie tylko siebie ale też innego człowieka, to co w tym złego? Ludzie są bardzo różni. Mają różne potrzeby, różne poglądy, różne pragnienia. Ważne jest, żeby, w tych relacjach partnerskich znaleźć wspólny mianownik. I tym bohaterom to się udało. Nie każdemu jest to dane. Jest wiele par, które żyją, są zamknięci w tych "normach" i są nieszczęśliwi. Wcześniej czy później to się na nich odbija. Psychika tego nie wytrzymuje. Czy nie lepiej jest żyć w zgodzie z samym sobą?
Ja oceniam ten film na 6, ponieważ z jednej strony porusza bardzo ważny temat. Jednak jest trochę przesłodzony, skomercjalizowany. Moim zdaniem nie oddaje tych emocji, które powinny towarzyszyć tej fabule.